พันคำอธิษฐานแห่งรุ่งอรุณ

นามบัตรที่ระลึกจากการเพิ่มระดับการบูรณะของ Suibian Temple ใน "แลผ่านสิบปีแห่งความรุ่งโรจน์และโรยรา"

ทุกรอยพับบนวิหคอธิษฐาน ล้วนเก็บซ่อนถ้อยคำกระซิบ อันไร้สิ้นสุดของโลกมนุษย์ ล่องลอยในห้วงความคิดถึง จนกระทั่งเลือนหายไป เมื่อสายลมยามค่ำ พัดพาแสงสุดท้ายของตะวันให้จางหาย กระแสน้ำที่ขึ้นลงตามจังหวะหัวใจก็ค่อยๆ สงบลง จากนั้นผู้คนจึงพลันตระหนักได้ว่า– ถ้อยคำอวยพรว่า "กลับมา" และ "ปลอดภัย" ที่ไม่เคยเอ่ยออกมานั้น ได้ถูกก้อนเมฆอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างเงียบงันนับพันนับหมื่นครั้งไปตั้งนานแล้ว