"นักแสดงโศก" นั่งเรือกอนโดลาข้ามผ่านหมู่ดาวไปยังโลกอันเงียบงันว่างเปล่า เพื่อขับร้องบทเพลงไว้ทุกข์ให้แก่อารยธรรมที่ถูกทำลายและเหล่าผู้สังเวยชีพ ในเศษซากของสงครามวันสิ้นโลก ไม่มีผู้ชมคนใดคอยรับฟัง แต่โลกที่กลายเป็นเถ้าถ่าน ก็เหมือนกับหอยมุกผู้ทุกข์ทรมานที่ให้กำเนิดไข่มุกแสนเศร้าโศก ดวงวิญญาณในอดีตก่อตัวเป็นเมฆฝน แล้วร่วงหล่นมาเป็นคริสตัลที่เหมือนกับหยาดน้ำตา นักแสดงโศกกุมคริสตัลเม็ดเล็กเอาไว้ในฝ่ามือ ความรุ่งโรจน์ในยามที่อารยธรรมรุ่งเรืองกลายเป็นภาพฝัน... ทั้งวีรชนผู้เจิดจรัสราวกับลูกหลานแห่งทวยเทพ เรือที่โบยบินปกคลุมท้องฟ้าราวกับเทือกเขา เสียงคร่ำครวญของดวงดาว และเสียงร้องคำรามของศัตรูแกร่ง "นักแสดงโศก" ต้องกระสับกระส่าย เมื่อตกอยู่ในห้วงฝันอันเงียบงันเหล่านี้ "ความสุขทุกอย่างในฝัน มันทำให้ฉันเจ็บปวดแทบขาดใจ"