Passerby of Wandering Cloud

ชายนิรนามตื่นขึ้นจากการหลับใหล ความรู้สึกตึงเครียดที่แปลกใหม่ทว่าคุ้นเคยยังคงตราตรึง ภาพหลอนของความเจ็บปวดยังคงแจ่มชัด อดีตของเขาแหลกสลายเป็นชิ้นๆ เขาลืมเลือนแม้กระทั่งชื่อของตัวเอง ระหว่างการพเนจรที่ไร้จุดหมาย เขาต้องดื่มหิมะที่ละลายเพื่อดับกระหาย ฆ่าสัตว์ป่าเพื่อประทังความหิวโหย และหักกิ่งไม้แห้งมากลัดผมยาวของตน ผมสีดำของเขาไม่เคยหยุดงอกงาม ราวกับน้ำแร่ที่ไหลผ่านภูเขา กล้ามเนื้อใต้ผิวหนังกระตุกและเต้นเป็นจังหวะ ราวกับปลาที่แหวกว่ายไปตามกระแสน้ำ... พลังอัศจรรย์ปรับเปลี่ยนร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง ความเจ็บปวดจากการต่อเอ็นเชื่อมกระดูกแผ่ไปทั่ว อดีตที่แตกสลายเริ่มปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน พร้อมกับความเจ็บปวดทรมานนับครั้งไม่ถ้วน... เมื่อเขามองเงาของตนที่สะท้อนอยู่ในน้ำ ทุกรายละเอียดของโศกนาฏกรรมก็ค่อยๆ ชัดเจน จนกระทั่งใบหน้าที่สะท้อนอยู่ในน้ำเริ่มคุ้นตา ทันใดนั้น ชายนิรนามก็เห็นดอกตูมงอกอยู่บนกิ่งไม้แห้ง เขาพลันรู้สึกตัว คำสาปแห่งความเป็นอมตะช่างรุนแรง ความแค้นในอดีตก็ยังไม่จางหาย และเขาก็คือดอกไม้แรกแย้มที่ผลิบานอยู่บนกิ่งไม้แห้งกิ่งนี้นั่นเอง

วัตถุทั้งคู่คล้ายเชื่อมถึงกันได้แม้อยู่ห่างไกล ถึงเกราะข้อมือของชายนิรนามจะมีเพียงข้างเดียว แต่เมื่อสัมผัสแล้ว กลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของเกราะอีกชิ้น เขาหลับตาลง พยายามสัมผัสถึงความเชื่อมโยงอันเลือนรางจากเกราะข้อมืออีกข้าง ทั้งตำแหน่งและเจ้าของของมัน มือเรียวอันทรงพลังที่สวมเกราะข้อมืออีกชิ้น เคยเกาะกุมหอกและเข้าประลองกับตัวเขา แสงจากปลายหอกสาดประกายราวกับดาวตก เจ้าของเกราะข้อมือคนนั้นยังเคยยกแก้วดื่ม แล้วแหงนมองดวงจันทร์อันเยือกเย็นโดยไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดร่วมกับเขา สุดท้าย คนผู้นั้นและตัวเขาต่างก็ดึงดันที่จะทำตามความต้องการของตัวเอง จากผู้ที่รักก็กลายเป็นผู้ที่เกลียดชัง และทำให้ทุกคนตกสู่ห้วงแห่งความโศกเศร้าอันไร้จุดจบ สิ่งของที่อยู่เป็นคู่ สักวันหนึ่งก็จะได้กลับมาพบกัน และความเกลียดชังที่บ่มเพาะมายาวนาน ก็ช่างเย็นเยียบและรุนแรง ราวกับไวน์เก่าที่ต้องละเลียดดื่มจนกว่าความเคียดแค้นจะหมดไป เจ้าของเกราะข้อมืออีกข้างจะคิดเหมือนกันหรือไม่? เขาไม่อยากรู้เลย

ชายนิรนามร่อนเร่อยู่ในการเดินทางอันยาวนาน ราวกับซากศพไร้วิญญาณ จนกระทั่งมีหญิงสาวสวมแว่นดำและคนร่างสูงสวมชุดเกราะมาขวางทางไว้ ก่อนที่ทั้งสองจะได้เอ่ยคำเชิญ ปลายดาบแทนคำปฏิเสธก็ถูกดึงออกจากฝักเสียแล้ว เมื่อการต่อสู้อันดุเดือดจบลง หญิงสาวก็ส่งยิ้มและยื่นข้อเสนอที่ไม่อาจปฏิเสธได้มาให้ ดังนั้นชายนิรนามจึงตอบรับคำเชิญและได้รับตัวตนใหม่ พร้อมกับหวนคืนสู่อารยธรรมและกฎระเบียบอีกครั้ง ชายนิรนามถูกพามายังร้านตัดเสื้อ มีคนเข้ามาวัดขนาดตัว ทำแบบชุด และตัดเย็บเสื้อผ้าให้กับเขา... ทั้งยังมีคนมาตัดผมและปรับแต่งรูปลักษณ์ให้ จนทำให้เขากลับมามีภาพลักษณ์เหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง ขณะที่ตกอยู่ในภวังค์ เขาก็เริ่มแยกแยะวันเวลาไม่ออก ความทรงจำของอดีตอันเลือนรางปรากฏขึ้นมา เขาจำได้ว่าตนตั้งใจจะมอบขวดหยกที่ทำขึ้นด้วยตัวเองให้กับเพื่อนคนหนึ่ง แต่หลังจากตัดสินใจเรียบร้อย เขากลับต้องตะลึงเมื่อพบว่าคนคนนั้นไม่อยู่เสียแล้ว เขาตระหนักได้ว่าทุกสิ่งในโลกใบนี้ ทั้งร่างกาย ชีวิต ความรัก ความเกลียดชัง... หรือแม้กระทั่งเสื้อผ้าชุดนี้ ล้วนแต่ถูกหยิบยืมมาทั้งสิ้น เขาจะชดใช้ทุกอย่างคืนให้หมด รวมถึงลมหายใจสุดท้ายด้วยเช่นกัน

ชายนิรนามทำตามคำสั่งของทาส เขาเดินทางไปยังอีกฟากหนึ่งของท้องฟ้า พร้อมกับสหายร่วมทางที่เพิ่งรู้จัก เขาตระเวนไปยังโลกอันนับไม่ถ้วนด้วยความคลางแคลงและความเกลียดชัง พร้อมทั้งวนเวียนอยู่ระหว่างความเป็นความตายหลายต่อหลายครั้ง เขาหลงลืมความสุขของการสร้างไปนานแล้ว และสนใจเพียงฝีเท้ารีบเร่งของตนที่ทะยานจากสมรภูมิหนึ่ง ไปสู่อีกสมรภูมิหนึ่งเท่านั้น ในอดีต ร่างกายของเขาเคยลิ้มรสประกายดาบรุนแรงนับไม่ถ้วน และมันเคยถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ จากการพ่ายแพ้นับร้อยพันครั้ง และคู่ต่อสู้ของเขาก็มักจะแทงเข้าที่หัวใจเสมอ แต่ตอนนี้ ร่องรอยบาดแผลจากคมดาบเหล่านั้นจะคงอยู่ในความทรงจำตลอดไป การขัดเกลาตนด้วยการเผชิญหน้ากับความตายทำให้เขาเก่งกาจยิ่งขึ้น เขาเหวี่ยงดาบฟันฝ่าอุปสรรคเพื่อผู้คน ทั้งล้มลุกคลุกคลานแต่ก็ยังยืนหยัดลุกขึ้นสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่กำลังจดจ่ออยู่กับการร่ายรำเพลงดาบ เขาก็เหมือนจะลืมสิ้นซึ่งความแค้นไปชั่วขณะ ทาสสัญญาว่าจะยุติสิ่งที่เขาแค้นทั้งหมดให้หลับใหลไปตลอดกาล ชายนิรนามพยักหน้าพร้อมกับเก็บดาบเข้าฝัก และมุ่งหน้าสู่โลกใบต่อไป หากชีวิตคนเป็นดั่งเส้นทางที่มีขั้นบันไดเชื่อมต่อกัน เขาก็หวังว่าจะได้ก้าวผ่านแอ่งเลือดของผู้คนที่เขาเกลียดชัง ก่อนที่จะไปถึงยัง "จุดหมาย"