Longevous Disciple

ในความฝันที่มืดสลัวและแสนวุ่นวาย เธอมักจะฝันถึงแสงสว่างที่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง จากสิ่งที่เธอได้เห็นในช่วงสองสามวันนั้น ต้นยูคาลิปตัสหลายพันไร่แกว่งไกวเบาๆ และกลีบดอกปลิวไปตามสายลม คลื่นสีครามที่ซัดสาดกระทบโขดหิน จนกลายเป็นหยกขาวกระจัดกระจาย และนกที่สยายปีกสีเงินโผบินแล้วหายเข้าไปในป่าไผ่ที่เขียวชอุ่ม เธอมักจะมองหาใครซักคนในความฝัน คนที่ควรจะได้ร่วมชมทิวทัศน์ที่แสนงดงามนี้ร่วมกับเธอ แต่สิ่งที่เธอเห็นมีเพียงเงาที่พร่ามัว เธอจำผมสั้นที่นุ่มสลวยและดวงตาที่เหมือนกับหยกดำนั้นได้อย่างชัดเจน แต่ความทรงจำกลับเลือนหายเหมือนตกอยู่ในเขาวงกต ที่ระบบประสาทได้สร้างขึ้นมา เธอมักจะสะดุ้งตื่น ก่อนที่จะได้เห็นใบหน้านั้นอย่างชัดเจนเสมอ ในจังหวะที่สะลืมสะลืออยู่นั้น เธอก็สัมผัสกับดวงตาเทียม ที่ทำให้ตนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก พอมีตาเทียมมาช่วย เธอก็ไม่จำเป็นต้องปะติดปะต่อภาพเงาที่พร่ามัวด้วยเสียง กลิ่น และสัมผัสอีกแล้ว "มันไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว" Emanator แห่งพินาศมลายสูญกล่าว เธอได้ยินเสียงลมเบาๆ จากพัดที่โบกสะบัด และเสียงหัวเราะของ Emanator "อีกไม่นาน เธอก็จะได้เห็นทุกสิ่งที่อยากเห็น...ด้วยตาของเธอเอง" "นี่คือดวงตาของฉัน" เธอหัวเราะเบาๆ "จากนี้ไป ฉันคงไม่มีโอกาสได้เห็น ทิวทัศน์อันงดงามที่มันเคยได้เห็นอีกแล้ว"

ทาเจลป้องกันบริเวณปลายแขนที่เจริญเติบโตไม่สมบูรณ์ จากนั้นติดเครื่องรับสัญญาณประสาทบนผิวหนังให้แน่น และปรับระดับความแน่นเพื่อยืดมือไม้เทียมเข้ากับร่างกายให้คงที่... นี่คือกิจวัตรประจำวันในตอนเช้าที่มีมาหลายร้อยปีของเธอ มือไม้เทียมทำให้เธอกลายเป็นจุดสนใจเกินความจำเป็น เธอไม่ต้องการสร้างปัญหาหรือขอความเห็นอกเห็นใจ ในฐานะผู้ที่มีร่างกายบกพร่องอย่างเธอ ถึงแม้จะมีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก และมีอำนาจตัดสินใจในหน่วยงาน แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกแปลกแยกในทัศนคติของผู้อื่นได้เลย: พวกที่คอยกลั่นแกล้ง ที่สุดแล้วก็จะแยกย้ายกันไปเหมือนนกที่แตกรัง ส่วนพวกคนที่แสร้งทำเป็นมีเมตตา ก็จะโฉบเฉี่ยวไปมาเหมือนแมลงวัน และชื่นชมเธอว่าเป็น "สุดยอดแห่งคนมองไม่เห็นที่มีแขนข้างเดียวมาแต่กำเนิด" เธอได้ยินอะไรแบบนี้มานับหมื่นๆ ครั้ง และมันก็ทำให้เธอรุู้สึกสะอิดสะเอียนอยู่ทุกครั้งไป ยิ่งตอนนี้ได้จ้องมองสายตาที่อ้อนวอนนั้น ก็ยิ่งทำให้รู้สึกแย่เข้าไปอีก เธอวางมือซ้ายลงบนเตาร้อนๆ อย่างไม่รู้ตัว ทันใดนั้นก็เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เธอจึงรีบชักมือออก และรอยแผลไหม้ที่ฝ่ามือก็หายสนิทอย่างรวดเร็ว "บางทีฉันก็รู้สึกว่ามือที่ทำจากไม้อันเดิมยังมีประโยชน์กว่าซะอีก"

การค้นหาข้อมูลในเศษเสี้ยวทางประวัติศาสตร์ที่หลงเหลืออยู่นั้น เป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับผู้บกพร่องทางสายตา เพื่อนของเธออ่านข้อความโบราณจำนวนมหาศาลให้เธอฟัง ในขณะที่เธอเรียบเรียงและจับใจความ เพื่อสำรวจความลึกลับที่อยู่ในนั้น ในฐานะอัจฉริยะ เธอจึงจำข้อความส่วนใหญ่ได้ในการฟังเพียงครั้งเดียว แต่เธอกลับฟังเรื่องราวแปลกๆ เกี่ยวกับ "แม่มดในเสื้อคลุมขนนก" ที่พบในกองเอกสารโบราณซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มีเบื่อ ตำนานเล่าว่า เจ้าของแดนสนธยาคนหนึ่งได้ช่วยคู่หูของตน ด้วยการเปลี่ยนให้กลายเป็นนกและทำให้เป็นอมตะ แต่สุดท้ายเธอกลับทนเสียงเรียกร้องของนกไม่ไหว จึงกลายร่างเป็นนกและคอยบินอยู่เคียงข้างกัน เมื่อวันเวลาผ่านไป เจ้าของแดนสนธยาคนนั้น ก็เริ่มสับสนและสูญเสียร่างที่แท้จริงของเธอไป และได้กลายมาเป็นสัตว์ประหลาดกึ่งมีขนกึ่งมนุษย์ เมื่อผู้ที่อยู่ในการปกครองของเธอบุกเข้ามาในวัง และแทงเธอด้วยหอกและลูกธนูเพลิง นกทั้งสองจึงได้ร่วมกันร้องเพลงอาลัย และกลายเป็นเถ้าถ่านไปพร้อมกัน เธอชอบนิทานเรื่องนี้ จึงนำมวลสารของนกมาแปลงในเตาเล่นแร่แปรธาตุ และสั่งให้คนทอเสื้อขนนกสุดหรูขึ้นมา เธอมองไม่เห็นความสวยงามของเสื้อขนนก แต่เธอชอบสวมมันและเดินไปรอบๆ บ้าน... นั่นก็เพื่อใส่ให้คนที่จากไปแล้วได้เห็น เวลาที่เสื้อคลุมพลิ้วไหว เธอมักจะรู้สึกว่า วิญญาณที่เหมือนนกกำลังโบยบินผ่านมือและไหล่ของเธอ และไม่เคยจากไปไหน

ทุกครั้งที่เธอหลุดจากการควบคุมของพื้นดิน และลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า เพื่อแสดงให้เหล่าสาวกเห็นถึงร่องรอยแห่งเทพ เธอก็มักจะนึกถึงตำนานปรัมปราโบราณโดยไม่รู้ตัว... "มีผู้ฝึกตนที่ฝึกจนสำเร็จเดินเยื้องย่างอยู่บนโลก พวกเขาพยายามดูดซับกลิ่นอายจากกระแสพลังของโลก เพื่อแสดงถึงเส้นทางแห่งเทพ จนทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงนับไม่ถ้วน และทุกอย่างล้วนเป็นจริง ผู้ฝึกตนพยายามที่จะขึ้นไปบนท้องฟ้า เพื่อไปอยู่ระดับเดียวกับดวงดาว แต่กลับพบว่าตัวเองได้ออกห่างจากกระแสพลังของโลกไปนานแล้ว และในที่สุดก็ตกลงสู่ก้นบึ้งแห่งความตาย" แต่สถานการณ์ในปัจจุบันนั้นต่างออกไป เธอคิดว่า จริงๆ แล้ว Xianzhou ไม่มีราก แต่เป็น Ambrosial Arbor ที่ทำให้มีระบบรากขึ้นมา และทำให้สามารถอยู่ร่วมกับเจ้าแห่งความเฟื่องฟูได้ อีกทั้งยังเชื่อมโยงกับดินแดนบริสุทธิ์อันไร้ขอบเขตที่ Yaoshi ได้สัญญาไว้ แต่ตอนนี้เหล่าคนทรยศ ได้ตัดการเชื่อมต่อสู่หนทางแห่งเทพ และทำให้ Xianzhou กลายเป็นเกาะที่ไม่มั่นคงอีกครั้ง ดินแดนจอมปลอมใน Xianzhou ไม่สามารถมอบพลังให้กับเธอได้ ระบบรากที่เธอเสาะหาไม่ได้อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ แต่อยู่ระหว่างสวรรค์และเหวลึก เธอจะนำพาเหล่าสาวกไปฟื้นฟู "Ambrosial Arbor" ให้ถือกำเนิดขึ้นอีกครั้ง เพื่อโอบกอดความเมตตาสูงสุดแห่งความเฟื่องฟู เธอสวมใส่รองเท้าผ้าไหมบางเบา และล่องลอยอยู่เหนือผู้คนนับพัน เธอประกาศด้วยเสียงอันดังก้อง: "ทุกท่าน เมื่อพวกคุณมองมาที่ฉัน สิ่งที่เห็นนั้นไม่ใช่ฉัน แต่เป็นตำแหน่งบนท้องฟ้าที่ควรเป็นของพวกคุณต่างหากเล่า"