Musketeer of Wild Wheat

หมวกสักหลาดของ Oakley นั้นสืบทอดมาจากพ่อผู้ล่วงลับไปแล้ว เธอชอบประดับตกแต่งหมวกด้วยต้นข้าวสาลีป่าเพื่อทำให้ดูน่ารักยิ่งขึ้น พวกนักล่าเงินรางวัลมักจะสร้างสัญลักษณ์ของตัวเองขึ้นมา ทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ เพื่อหวังว่าจะมันเป็นฉากเปิดของตำนาน ที่หลงเหลือไว้ให้กับคนรุ่นหลัง องค์กรสันติภาพแห่งดวงดาวใช้เงินรางวัลเป็นตัวล่อให้ผู้ที่เก่งกาจมากความสามารถออกตามล่าโจรสลัดอวกาศ แต่ Oakley ที่ชื่นชอบการอยู่เพียงลำพัง มักจะเลือกไปยังเขตแดนรกร้างห่างไกลที่ยากลำบากแทน เธอผ่านคืนวันอันร้อนแรงแผดเผา และค่ำคืนอันหนาวเหน็บ ระหว่างการเดินทางเพียงลำพัง Oakley จะใช้หมวกมาหนุนนอนเป็นหมอน พร้อมทอดกายนอนข้างกองไฟ และเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างเงียบๆ ความฝันของเธอมักจะเปิดฉากด้วยภาพของมือปืนปริศนา ที่เรียกตัวเองว่านักล่าค่าหัวจากแดนไกล เขามีรูปร่างผอมบาง แต่แววตาคมกริบ มือปืนท้าประลองกับพ่อของ Oakley ในยามเที่ยงวัน เมื่อเสียงปืนดังขึ้นและหมวกสักหลาดร่วงหล่น พ่อของเธอก็ล้มลงกับพื้น จากนั้นเสียงกรีดร้องของแม่ก็ดังขึ้น... Oakley ตัวน้อยจ้องมองมือปืนปริศนาอย่างเลื่อนลอย การเคลื่อนไหวของคนคนนั้นรวดเร็วและจบทุกอย่างได้ในพริบตาเดียว พ่อของเธอไม่มีโอกาสเอาชนะได้เลย Oakley ตื่นขึ้นจากฝัน บนหมวกสักหลาดมีร่องรอยของคราบน้ำตา สาเหตุที่ Oakley ตัวน้อยเริ่มฝึกใช้ปืน ก็เพราะอยากจะได้หมวกสุดเท่ของพ่อนั่นเอง

ในวัยเด็ก Oakley ฝึกฝนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เธอฝึกยิงปืนในไร่ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ บางครั้งพ่อก็ตกตะลึงในพรสวรรค์ของเธอ แต่บางครั้งก็เป็นกังวลกับเส้นทางสายมือปืนของเธอเช่นกัน มีแต่แม่ที่สงสารมือขาวๆ เล็กๆ คู่นั้นจับใจ ทั้งยังตำหนิผู้เป็นพ่อว่าไม่ควรสอนให้ลูกสาวยิงปืน หลังจบการดวลครั้งนั้น จนกระทั่งทำภารกิจล่าค่าหัวครั้งแรกสำเร็จ และมีชื่อเสียงขจรไกลในเวลาต่อมา ไม่ว่าตอนไหน Oakley ก็ยังคงถือปืนด้วยถุงมือคู่เก่าที่สวมมาหลายปีเสมอ เหล่านักล่าเงินรางวัลคนอื่นๆ ไม่เข้าใจความยึดติดที่เธอมีต่อถุงมือคู่นี้ ซึ่งเรื่องนี้มีแค่เธอเท่านั้น ที่เข้าใจถึงอารมณ์ซับซ้อนของมันเป็นอย่างดี เพราะมันคือของขวัญอำลาที่แม่มอบให้เธอนั่นเอง แม่ที่หัวแข็งและไม่สนับสนุนให้ตนเรียนยิงปืนคนนั้น ที่แท้แล้วต้องต่อสู้กับความรู้สึกแบบไหนมาบ้างกันนะ? หลังจากการดวลในครั้งนั้น ผู้เป็นแม่ก็ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดอยู่ในอ้อมแขนของ Oakley ถึงแม้ Oakley จะไม่พูด แต่แม่ก็รู้ดีว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจ

มือปืนไม่ควรเผยช่องโหว่ใดๆ ในการดวล Oakley สามารถโหลดกระสุนแล้วเล็งไปยังเป้าหมายได้อย่างไร้สุ้มเสียง เมื่อคนนอกมองมา จะรู้สึกเหมือนว่าเสื้อคลุมนุ่มฟูผืนนั้นของเธอไม่ได้ขยับเลยสักนิด เมื่อรู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นมาแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเธอทำมันได้อย่างไร "การเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ต้องซ่อนเอาไว้ใต้เสื้อคลุมให้แนบเนียน และการดวลจะต้องจบลงก่อนที่จะยิงกระสุนออกไป" พ่อเคยเอ่ยย้ำกับเธอบ่อยๆ เมื่อบังเอิญเจอกับกลุ่มหัวขโมยติดอาวุธ Oakley เพียงแค่ยืนนิ่งสงบและสังเกตสถานการณ์ ก่อนจะชักปืน Oakley ดูเหมือนกับก้อนหินที่ไม่ได้ขยับเขยื้อนมาหลายร้อยปี เธอเตรียมตัวพร้อมตั้งแต่ก่อนที่พวกหัวขโมยจะเคลื่อนไหวเสียอีก หลังจากเสียงปืนดังไม่กี่ครั้ง Oakley ก็ตั้งใจปล่อยตัวโจรคนหนึ่งไป เพื่อส่งคำเตือนให้กับทั้งกองโจรอย่างแยบยล ไร้ซึ่งความคิด และไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ ทำให้คู่ต่อสู้รู้สึกว่าพวกเขาคงไม่มีโอกาสชนะ นี่คือคำวิจารณ์ที่นักล่าค่าหัวคนอื่นๆ มอบให้ Oakley เวลาที่ Oakley ทำการดวล เธอจะมีท่าทางคล้ายกับมือปืนปริศนาที่อยู่ในความฝันคนนั้นอย่างมาก ทั้งเฉียบคมหมดจด และไม่เคลื่อนไหวเกินความจำเป็น เมื่อรู้สึกตัวว่าตนเริ่มจะเหมือนกับศัตรูมากขึ้นเรื่อยๆ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรังเกียจตัวเอง

รสชาติของการเดินทางที่แสนยาวนานนั้นไม่ค่อยดีนัก แต่ Oakley ผู้อ้างว้างชินชากับมันนานแล้ว Oakley มักจะสวมบูตแล้วเดินทางไปยังสถานที่ห่างไกลที่มีผู้คนไม่มาก พร้อมกับเก็บรวบรวมเงินรางวัลอันน้อยนิด นั่นเป็นเพราะเธอรู้สึกว่า มือปืนปริศนาคนนั้นก็คงเป็นคนที่ไม่เข้าสังคมเช่นกัน การพบกันของพวกเขาไม่มีทางเกิดขึ้นในที่ที่มีคนพลุกพล่านแน่นอน หลังจากที่ได้ฮาร์โมนิกามา เธอก็มักจะฝึกซ้อมเพลงต่างๆ เพื่อฆ่าเวลาอันโดดเดี่ยว ซึ่งผู้ฟังที่ผ่านไปมาก็มีเพียงแมงมุม หมาป่า ทราย และต้นทัมเบิลวีดเท่านั้น ระหว่างการเดินทาง Oakley ก็เริ่มเชี่ยวชาญทักษะการฆ่าเวลามากยิ่งขึ้น สายลมเคยหยุดพัดไหวเพื่อฟังเสียง แล้วค่อยพัดจากไปเมื่อเธอเล่นจบ องค์กรได้เสนอโอกาสเดินทางข้ามดวงดาวให้กับเหล่านักล่าเงินรางวัล ส่วนจุดหมายนั้นจะเป็นที่ไหน มือปืนอิสระก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้ว มือปืนปริศนาหายตัวไปโดยไร้ข่าวคราวมานานแล้ว บางทีตอนนี้ตนอาจจะกำลังตามล่าภาพลวงตาอยู่ และสิ่งที่กำลังทำก็เป็นแค่การออกเดินทางครั้งแล้วครั้งเล่าเท่านั้น Oakley เชื่อว่า ขอแค่ชื่อเสียงของ "Wild Wheat" โด่งดังมากพอ มือปืนปริศนาก็จะตามหาเธอจนเจอ เช่นเดียวกับที่เขาบุกเข้าไปหาพ่อของเธอในไร่เมื่อคราวนั้น