Pioneer Diver of Dead Waters

เมฆหลายชั้นรวมกันอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืนของ Orkron วงแหวนดาวเคราะห์ที่ส่องแสงสุกสกาว กำลังเร้นกายหลบซ่อนอยู่ในนั้น เกล็ดหิมะสีม่วงแดงตกลงมาบนหมวกเหล็กอันหนาหนัก มันแต่งแต้มหุบเขาแห่งสนิมเงียบๆ และปกคลุมร่องรอยที่ถูกกัดกร่อนเอาไว้ หญิงสาวสองคนนั่งอยู่ในป่าต้นสน... พวกเธอกำลังพักผ่อนระหว่างเดินทาง "ดูสิ! อากาศของ Orkron เหมือนรสราสป์เบอร์รีเลย" เกล็ดหิมะสีม่วงแดงตกลงบนขนมหวานที่นุ่มละมุนราวกับปุยเมฆ แต่ไม่นานก็ละลายหายไป ผู้มาเยือนนิรนามตัวน้อยที่มาจาก Toyro หัวเราะคิกคักจนต้องงอตัวกุมท้อง เธอหัวเราะกับการใช้คำของตัวเอง... ก็คนเรามองเห็นรสชาติของอากาศด้วยตาเปล่าได้ซะที่ไหนเล่า! หลังจากสิ้นเสียงหัวเราะ ความเงียบก็เชือดเฉือนเข้ามาราวกับคมมีด อากาศคล้ายจะจับตัวเป็นน้ำแข็งในฉับพลัน "Frebass เธอยังอยากจะไปยังส่วนลึกของ 'IX' อยู่มั้ย?" ผู้ที่เอ่ยถามคือเพื่อนร่วมทางของเธอ ซึ่งมักจะถือดาบยาวเอาไว้เสมอ เธอเป็นเพื่อนร่วมทางที่ดีคนหนึ่ง แต่ไม่มีใครรู้ว่าเธอมาจากที่ไหน ผู้มาเยือนนิรนามตัวน้อยซ่อนตัวอยู่ในชุดดำน้ำตัวใหญ่เทอะทะ เธอเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมาร์ชเมลโลว์ที่ไหม้เล็กน้อยให้อีกฝ่าย ดวงตาของเธอหรี่ลง จนดูเหมือนกับใบเรือ: "แน่นอนสิ... เพราะฉันอยากจะเดินไปในเส้นทางที่ล้ำลึก และยาวไกลกว่า Akivili!"

"กระแสน้ำใต้สมุทร กระซิบกระซาบและจิกกัดกระดูกของเธอ ในช่วงเวลาที่ทะยานขึ้นและร่วงหล่น" เธอผ่านพ้นวัยชราและวัยเยาว์ "และก้าวเข้าสู่วังวน" หญิงสาวเคยได้ยินเรื่องราวนี้มาก่อน ในเรื่องดังกล่าว โลกที่ผู้คนอาศัยอยู่จะถูกบรรยายว่าเป็นต้นไม้สูงตระหง่าน ซึ่งประกอบด้วยโครงสร้างพลังงานที่ไร้เจ้าของ "พลังงานชนิดนี้ มองไม่เห็นและสัมผัสไม่ได้ ทั้งยังไม่อาจทำความเข้าใจ และไร้ซึ่งความหมายอีกด้วย" เธอครุ่นคิด "ก็เหมือนกับที่ 'IX' นั้นไร้ซึ่งความหมาย" ผู้มาเยือนนิรนามตัวน้อยกลุ้มใจนิดหน่อย เธอกำลังกังวลว่า หลังจากเข้าสู่ส่วนลึกของ "ลบล้าง" แล้ว เธอควรจะแยกแยะทิศทางอย่างไรดี แต่ไม่นานเธอก็เกิดแรงบันดาลใจ... ในปีที่เธออายุสิบสี่ คุณแม่ได้ทิ้งของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้ายไว้ให้กับเธอ นั่นก็คือหน้าปัดนาฬิกาเล็กๆ ชิ้นหนึ่ง "ในเมื่อเป็นแบบนี้ ขอแค่สิ่งที่เข็มทิศสัมผัสได้ไม่ใช่สนามแม่เหล็ก แต่เป็น 'พลังงาน' งั้นก็แก้ปัญหาได้แล้วไม่ใช่เหรอ?" ผู้มาเยือนนิรนามตัวน้อยถอดเข็มแม่เหล็กของเข็มทิศออก แต่ในชั่วขณะที่หญิงสาวก้าวเข้าสู่ความมืดมิด เธอก็รู้ตัวทันทีว่า ทิศทางเดียวที่เข็มทิศชี้ไป คือด้านล่าง

"Frebass ผู้มาเยือนนิรนามที่มาจาก Toyro คนนั้น เสียชีวิตมาเป็นเวลาสิบสี่วันหนึ่งคืน "เธอลืมเลือนเสียงคร่ำครวญของนกนางนวล และเสียงคลื่นในหุบเหวลึก "รวมถึงผลประโยชน์ และความสูญเสีย" ผู้มาเยือนนิรนามตัวน้อยมองไปยังวงแหวนดาวเคราะห์ ที่กว้างขวางยิ่งกว่าถนนของ Toyro แล้วตัดสินใจว่า จะยิงตัวเองไปที่ภาวะเอกฐานในหลุมดำ "แม้แต่ Akivili ก็ยังไปที่นั่นไม่ได้" หญิงสาวมักจะได้ยินเสียงคลื่น ที่สะท้อนกึกก้องอยู่เงียบๆ ในก้นบึ้งหัวใจของตัวเอง "ฉันต้องเดินไปให้ลึกและไกลกว่าท่านผู้นั้นให้ได้" เธอเตรียมตัวพร้อมสำหรับเรื่องนี้แล้ว... แผ่นเหล็กสนิมเขรอะไร้ที่มา ถังออกซิเจนมือสอง อุปกรณ์ควบคุมท่าทางแบบไจโรสโคปเก่าๆ ระบบช่วยชีวิตแบบหมุนเวียนในตัว และเกราะวงจรเรียงกระแส... เธอหลอมวัสดุทั้งหมดเข้าด้วยกัน และรู้สึกว่าแบบนี้ จะช่วยป้องกันตัวเองจากอันตรายของ "ลบล้าง" ได้ เธอยกหมวกดำน้ำที่คุณพ่อทิ้งไว้ขึ้นมา และสวม "เหรียญแห่งเกียรติยศ" ที่ทำขึ้นเอง ก่อนจะออกเดินทาง เธอและเพื่อนร่วมทางก็ได้ไปเยือนป่าต้นสนอีกครั้ง และย่างมาร์ชเมลโลว์ด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้น เมื่อยานของ Frebass เข้าใกล้ขอบของหลุมดำ ทั้งหมดนี้ก็กลายเป็นความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับ Orkron ที่เธอจะสามารถนึกได้แล้ว

"พวกท่านทั้งหลาย ผู้หมุนพวงมาลัย และเฝ้ามองทิศทางลม "จงคิดถึงเธอ Frebass "ผู้เคยงดงามและยิ่งใหญ่เฉกเช่นพวกท่าน" รองเท้าบูตที่มีลักษณะคล้ายกับสมอเรือ ช่วยฉุดดึงหญิงสาวให้ร่วงลงไปอย่างไม่หยุดยั้ง พวกมันกำลังปฏิบัติภารกิจที่ถูกมอบให้ตั้งแต่ต้นอย่างซื่อสัตย์ หญิงสาวลืมตาอยู่ตลอดเวลา เธอต่อต้านความมืดมิดที่เยือกเย็น และโดดเดี่ยวนั่นอย่างดื้อรั้น พลางนึกถึงครั้งแรกที่ตนได้ฟังเรื่องราวของ Akivili นึกถึงวันที่เริ่มออกเดินทาง นึกถึง "เหรียญแห่งเกียรติยศ" ที่เธอทำให้ตัวเอง เธอนึกถึง 30 วันที่ร่วมเดินทางกับคู่หู นึกถึงที่โล่งในป่า ที่พวกเธอทั้งคู่ได้มารวมตัวเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย อีกทั้งอากาศของที่นั่นก็ยังมีรสราสป์เบอร์รี เธอนึกถึงเสียงผิวปาก เสียงกีตาร์ และเสียงขลุ่ยไม้ไผ่ รวมไปถึงเพลงที่ได้ร้องด้วยกัน เธอนึกถึงเกล็ดหิมะสีม่วงแดง ที่ตกลงบนมาร์ชเมลโลว์ไหม้เกรียม และไม่นานก็เลือนหายไป ในช่วงสุดท้ายของความทรงจำอันเจิดจรัส ความว่างเปล่าสุดยิ่งใหญ่ก็กำลังจะมาเยือน ทันใดนั้น เธอก็มองเห็นแสงสีแดงสด ส่องวาบและหายไปที่ใจกลางของโลกสีดำ เพราะเหตุนั้น ผู้มาเยือนนิรนามตัวน้อยจึงนึกถึงรอยยิ้มที่ส่งมาจากใจ ยามที่หญิงสาวผู้ถือดาบคนนั้น รับมาร์ชเมลโลว์ไปเป็นครั้งสุดท้าย: "ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอกับคนที่เหมือนตัวเอง บน 'เส้นทาง' นี้ เธอเดินมาไกลกว่าฉันมากนัก "เพราะงั้น เธอก็จะเดินไปกับฉันจนถึงที่สุดเลย ใช่มั้ย? "แน่นอน ฉากจบของพวกเราถูกกำหนดไว้นานแล้ว... แต่ก็อย่างที่เธอพูด... "แม้สุดท้ายฉันจะกลายเป็นสระตื้นๆ ที่มีแต่น้ำนิ่ง แต่ระหว่างทางที่จะไปถึงตอนนั้น ฉันก็ยังมีเรื่องที่ทำได้อีกมากมาย ดังนั้นไม่ว่ายังไง ฉันก็ต้องลองดูให้ได้... "เพราะเส้นทางที่ฉันจะไป ล้ำลึกและยาวไกลกว่า Akivili นัก!"