Prisoner in Deep Confinement

การดมกลิ่น เคยสร้างโลกแห่งประสาทสัมผัสให้กับผู้บัญชาการรบแห่ง Borisin กลิ่นสายฝน ละอองดิน กองไฟ โลหิต และยารักษา... กลิ่นอายเหล่านั้นสั่นไหว และลอยล่องออกมาจากส่วนลึกที่สุดของสนามรบ ก่อนจะรวมกันเป็นกลิ่นอันตลบฟุ้ง ที่ท่วมท้นเส้นประสาททุกตารางนิ้วของเขา ตอนนี้เขาสัมผัสได้เพียง กลิ่นของความหนักอึ้งและแข็งแรงจากเครื่องทรมาน และความขี้ขลาดหวาดกลัวของคณะลูกขุน ที่ตลบอบอวลอยู่ในอากาศ เขารู้ว่าผู้พิพากษาที่มีเลือดเนื้อแสนอ่อนแอเหล่านี้ หวาดกลัวเขี้ยวอันแหลมคม... เขาเคยยืนตระหง่านอยู่บนหน้าผาสูงชัน และอาบไล้แสงจันทร์อันบ้าคลั่ง พร้อมกับสัมผัสแรงกระตุ้นทางสัญชาตญาณที่อยู่ในชีพจร เขาเคยเดินตามเขาวงกตแห่งกลิ่นอยู่ท่ามกลางค่ำคืนที่ไร้แสงใด ก่อนจะเข้าสู่ค่ายของศัตรู จากนั้นก็กัดกะโหลกของเหยื่อจนแตกละเอียดทีละตนๆ... ผู้บัญชาการรบแห่ง Borisin นับถือกันที่เขี้ยวฟันหลังจากลับคมแล้ว โดยมองว่ามันคือมีดสีขาวอันคมกริบ ซึ่งเป็นทั้งพลังและความมั่นใจที่จะฉีกทึ้งทุกสรรพสิ่ง "เจ้าแห่งรังของ Borisin กัดทึ้งและบดเคี้ยวเลือดเนื้อของผู้บริสุทธิ์ จึงตัดสินให้จำคุกโดยครอบใบหน้าและคมเขี้ยวไปตลอดชีวิต ตามความผิดในสิบบาปมหันต์" ผู้บัญชาการรบมองไปรอบๆ อย่างเหยียดหยัน นักดาบที่กวาดทุกอย่างจนเรียบ เหมือนกับคลื่นน้ำแข็งพิโรธคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่... เขาไม่สนใจคำตัดสินที่ยืดยาดมากความนี่เลยสักนิด

เมื่อเมฆหมอกสลายตัว แสงจันทร์สลัวก็สาดส่องลงมา บนร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลของผู้บัญชาการรบแห่ง Borisin กรงเล็บใหญ่ยักษ์ที่ถูกนักดาบผมเงินฟันทิ้งตกอยู่ด้านข้าง ผู้บัญชาการรบผู้จนตรอกชีพจรพลุ่งพล่าน เมื่อเสียงหอนยาวนานที่มาพร้อมความเจ็บปวดดังขึ้น กรงเล็บแหลมคมก็งอกขึ้นใหม่อีกครั้ง ภายใต้แรงกระตุ้นจากจันทร์คลั่ง ผู้บัญชาการรบจึงฝืนตัวไล่ตามการโจมตีจากคมดาบที่ดุจดั่งแสงจันทร์ เขาอธิษฐานต่อพลังแห่งเฟื่องฟูเงียบๆ และตั้งใจจบการต่อสู้สุดท้าย ในฐานะสัตว์ร้ายที่ถูกคุมขัง เขาลืมไปแล้วว่ากองทัพ Borisin ฝ่าทะลวงไปกี่ครั้งแล้ว สิ่งที่จำได้มีแค่เพียง ลูกน้องของตนได้ใช้กรงเล็บคม ฉีกกระชากช่องว่างข้างหน้านับครั้งไม่ถ้วน แม้มันจะกลับมาปิดสนิทอีกครั้งก็ตาม เหล่า Borisin ที่เหนื่อยล้าจะอาศัยพลังการฟื้นฟูที่ยากจะทำลายได้ และดิ้นรนเพื่อฉีกทึ้งสิ่งกีดขวางทุกอย่างทิ้ง... โลหิตของผู้บัญชาการรบ ชุ่มโชกอยู่ทั่วกรงเล็บทั้งสองข้าง เขาตกอยู่ในภวังค์ ฉับพลันนั้นก็รู้สึกตัวขึ้นมาว่า ตนเองไร้ทางหลบหนีและไม่มีผู้ใดติดตามมาแล้ว "เจ้าแห่งรังของ Borisin ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตด้วยมือมีด สังหารสร้างกรรมนับไม่ถ้วน ต้องถูกพันธนาการมือด้วยหินตะกั่ว และควบคุมตัวไว้อย่างเข้มงวด" ในที่สุดผู้บัญชาการรบ ก็ล้มลงเบื้องหน้านักดาบอย่างไร้เรี่ยวแรง เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับความเหนื่อยล้าเจียนตาย "ช่างเป็นดาบที่ไร้ใดเทียมโดยแท้" เขาอดคิดไม่ได้ "ช่างเป็นความตื่นเต้นที่ไร้ใดเทียมโดยแท้!"

Borisin เป็นนักรบมาตั้งแต่เกิด โครงสร้างกระดูกของพวกเขากว้างใหญ่และเรียวยาว มีกล้ามเนื้อกรามและคอที่ทรงพลัง ฟันเขี้ยวใหญ่ก็วิวัฒนาการมาอย่างดี บนศีรษะมีหูสัตว์ มือเท้ามีกรงเล็บคมกริบ... เพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์จะบูชาร่างกายอันแข็งแกร่ง และมองว่านี่เป็นพระคุณอันลึกล้ำจากเทพเจ้า ผู้บัญชาการรบนั้นเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณ และเป็นพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าพันธุ์ ผู้บัญชาการของกองทัพที่ราวกับกระแสคลื่นดำทะมึน ทั้งยังเป็นผู้บงการความเป็นความตายในสนามรบ เรือรบอสูรที่โหดเหี้ยมกรีธาทัพออกมาเต็มท้องฟ้า เขามองไปยังนักรบ ที่คลุ้มคลั่งไม่เป็นสุขในสมรภูมิ... ผู้บัญชาการรบแห่ง Borisin สัมผัสได้ถึงเสียงเพรียกจากจันทร์คลั่ง กระดูกแหลมคมจึงพุ่งทะลุกล้ามเนื้อ โลหิตสีดำลอยหายไปในสายลมราวกับม่านหมอก จากนั้นก็เหยียดแขนสองข้างดั่งผู้พลีชีพเพื่อศรัทธา นี่คือพิษหมาป่าของ Borisin... มันคือฟีโรโมนที่ทำให้ผู้คนหวาดผวา ขณะที่หมอกโลหิตแพร่กระจายออกไป ก็ได้กระตุ้นประสาทสัมผัสของเหล่านักรบ Borisin จนทำให้ร่างกายมีพลังราวกับเทพเทวา "ท่านเจ้าแห่งรัง ได้มอบกล้ามเนื้อและกระดูกเหล็กให้กับพวกเรา ท่านเจ้าแห่งรัง ได้มอบพลังอันศักดิ์สิทธิ์ให้กับพวกเรา" เขาหวนนึกถึงวันเวลาที่ร่างกายไม่ได้ถูกจองจำ เด็กๆ ในเผ่า Borisin ผู้สืบทอด "จันทร์คลั่ง" จะทะลวงขีดจำกัดของเลือดเนื้อ ผิวหนังจะก่อร่างสร้างตัวขึ้นมา และไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดและความหวาดกลัวอีกต่อไป ซึ่งครั้งหนึ่ง การสอนสั่งและชี้นำพวกเขา ก็เคยเป็นสิทธิพิเศษและความรับผิดชอบของผู้แข็งแกร่งโดยเฉพาะ

เผ่าพันธุ์ Borisin ตระเวนไปทั่วกาแล็กซี พลางดูแคลนอารยธรรมที่มีการตั้งถิ่นฐาน พวกเขาช่วงชิงความสงบสุขมั่นคงไป และนำไฟสงครามอันลุกโชนมาให้ ความเชื่อต่อการมีชีวิตอยู่อย่างรุนแรงของพวกเขา บีบให้ต้องทำสงครามอย่างไม่หยุดหย่อน และอุทิศตนสู่ชีวิตที่ต้องใช้โลหิตชโลมคมมีด พวกเขามีความเชื่อและวิธีการของตัวเอง ทำให้ไม่ว่าพวก Borisin จะย่างเท้าไปที่ใด ที่นั่นก็จะกลายเป็นถิ่นฐานของพวกเขา ผู้บัญชาการรบแห่ง Borisin ภาคภูมิใจ ที่ได้จุดไฟสงครามอันเจิดจรัสหลายต่อหลายแห่ง ได้บดขยี้ศักดิ์ศรีของผู้พิทักษ์ ได้ดื่มด่ำหยาดน้ำตาของผู้พลัดถิ่น และได้เหยียบย่ำความเชื่อใจของคนใกล้ชิด เขาปล่อยให้ต้นหนามงอกเงย และทำลายสิ้นซึ่งดินที่อุดมสมบูรณ์ เขาบังคับให้มนุษย์เป็นผู้รับใช้ และเสวยสุขอยู่บนความหรูหราฟุ้งเฟ้อ... และเพื่อทำให้ตนอยู่เหนือผู้นำรุ่นก่อนๆ ผู้บัญชาการรบตนใหม่จึงต้องโยนความสงบทิ้งไป และยกพลออกไปสร้างชื่อเสียงยังโลกภายนอก เพื่อทำให้ตำแหน่งในเผ่าของตนมั่นคง "เจ้าแห่งรังของ Borisin ก่อสงครามและสร้างหายนะให้โลกทั้งหลาย ตัดสินให้รัดเท้าและถูกกักขังตลอดชีพ ไม่อาจมีชีวิตได้อีก" ผู้บัญชาการรบรู้สึกสงสัยในคำตัดสิน เขามองไปรอบๆ ด้วยความแปลกใจในตัวพวกผู้พิพากษาที่แสนอ่อนแอ ความผิดทั้งหลายที่กล่าวมานั้น เป็นแค่กฎการเอาชีวิตรอดเท่านั้นเอง